مرگ گل همیشه بهاری که می شکفت

در قلب های ملتهب ما

مانند ذره ذره ی مشتاق

پرواز را به جانب خورشید

آغاز کرده بودم

با این پر شکسته تا آشیان نور

پرواز کرده بودم

من با چه شور و شوق

تصویر جاودانه ی آن عشق پاک را

در خویش داشتم

اینک منم نشسته به ویرانسرای غم

اینک منم گسسته ز خورشید و نور و عشق

در قلب من نشسته زمستان دیر پا

ای چشمه ی جوشان شفقت ، تو ایثار را به صفت کمال آراستی

تا من حقیر در حصار نا شناخته ها خود را پیدا کنم

دستم گرفتی و با الفبای عشق به من آموختی

آن هماهنگی را که تنها پدیده ی متبلور در نظام بودن هاست

هرگز ، هرگز فراموش نخواهم کرد که سفر از فصل تو آغاز نمودم

و در عشق تو خاتمه یافتم . . .